https://www.dinfo.gr/wp-content/uploads/2017/02/tango2-300x126.jpg 300w" title="17.000 Ελληνικές λέξεις έχει η Ισπανική γλώσσα και με αυτές ένας καλλιτέχνης έγραψε ένα Ισπανικό τραγούδι!" width="700" style="margin: 6px auto 21px; padding: 0px; border: 0px; font: inherit; vertical-align: baseline; max-width: 100%; height: auto; box-sizing: border-box; clear: both; display: block; text-align: center;" />
Το ονόμασε «Mi Ultimo Tango en Atenas», δηλαδή «Το τελευταίο μου τανγκό στην Αθήνα» και το έγραψε χρησιμοποιώντας αποκλειστικά ελληνικές λέξεις εκτός από το ρεφρέν που αποτελεί και τον τίτλο του τραγουδιού. 

Έτσι το τραγούδι του ενώ ακούγεται ισπανικό δεν έχει ούτε μία ισπανική λέξη αλλά μόνο ελληνικές.

“Έζησα δύο χρόνια στην Ισπανία και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι Ελληνικές λέξεις είναι πολύ περισσότερες. Θα μού πείτε, πού το ξέρεις, τις μέτρησες; Δεν χρειάζεται. Όλες οι λέξεις πού υποδηλώνουν κάποια έννοια επιστημονική, κοινωνιολογική, ανθρωπιστική και όχι μόνο είναι Ελληνικές. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλες τις γλώσσες”, είπε…

Ακολουθούν οι στίχοι του τραγουδιού του Ντανιέλ Αρμάντο (Daniel Armando).

“Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli cultura narcisista en una monarquia dogmatica simfonia cacofonica, pandemonium en la atmosfera melodia simbolo, melodrama y tragedia.

Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria politico dislexico en parodia onirica tirania fantasma, dilema megalomano de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis.
Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas. (X2)

Patriota heroicο, tragicο, sistematico hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο teatro ironicο, sindicato plasticο y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia.
Energia hyperbole, antidotο democraticο Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima musica epidermica en un pentagrama masoquista y la simetria toxica de un epilogo necrologico.
Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas. (X2)

Hay un oasis aromatico, paralelo, fisiologico profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos en lirica extasis sus praxis es el melodico y fantastico antropo.